PROMO. Krótki film promujący Zespół Szkół im. Jana Kilińskiego w Warszawie. Przedstawia obraz szkoły oraz miejsca praktyk uczniów znajdujące się w tym samym Jana koronawirus Kościół Lech Kaczyński pomniki. Z oficjalnej strony Prezydenta RP dowiadujemy się, że „okolicznościowa tablica upamiętniająca życie i działalność Prezydenta W odwecie za zdjęcie tablicy, 17 II 1942 w Warszawie na słupach ogłoszeniowych ukazało się zarządzenie gubernatora dr Ludwiga Fischera, który oznajmił „zniesienie” pomnika płk Jana Kilińskiego, stojącego od 1936 roku na pl. Krasińskich. akcja demontażu. Akcję demontażu rozpoczęto w godzinach porannych 21 II 1942. Pomnik Jana Kilińskiego. Pomnik upamiętnia Jana Kilińskiego – jednego z przywódców powstania kościuszkowskiego (1794 r.). Warszawa, ul. Podwale. Obecnie pomnik stoi na ul. Podwale u wylotu ul. Piekarskiej, przy murach obronnych, które otaczają Stare Miasto. Wspólne zwiedzanie Muzeum Cechu Rzemiosł Skórzanych w Warszawie im. Jana Kilińskiego w Warszawie przy ul. Wąski Dunaj 10, które mieści się w Kamienicy Szewców na warszawskim Starym Mieście. Muzeum powstało w 1973 roku. Szlakiem słodkiej Warszawy. Hosted By Warszawski Zaułek. Event starts on Sunday, 2 July 2023 and happening at Pomnik Jana Kilińskiego w Warszawie, Warsaw, MZ. Register or Buy Tickets, Price information. 17 kwietnia 1794 roku Warszawa skutecznie sprzeciwiła się Rosjanom i włączyła w Insurekcję Kościuszkowską. Wojciech Korfanty (ur. jako Adalbert Korfanty 20 kwietnia 1873 w osadzie Sadzawki [1], zm. 17 sierpnia Warszawie) – polski przywódca narodowy Górnego Śląska, związany z chrześcijańską demokracją. Jedna z najważniejszych postaci Śląska i jego walki o przyłączenie do Polski [2] [3]. Jeden z ojców niepodległej Polski . Życiorys. Popiersie Józefa Brandta - inne Turystyka w pobliżu. Uni-Tur, płk. Jana Kilińskiego 21, 26-610 Radom; Pomnik Jana Kilińskiego, Focha Ferdynanda, marsz. 9, 26-610 Radom; Ławeczka - pomnik prof. Leszka Kołakowskiego, Plac Konstytucji 3 Maja, Radom Profile CXIV Liceum im. Jana Kilińskiego Warszawa. Zajęcia lekcyjne prowadzone są wg innowacji plastycznej modyfikowanej do potrzeb i zainteresowań młodzieży oraz w wyniku przeprowadzonej reformy szkolnictwa. W ramach innowacji uczniowie biorą udział w praktycznych zajęciach warsztatowych. Program obejmuje zajęcia z rysunku, malarstwa CYRGB1. Opis miejsca Obecny plac jest dawnym dziedzińcem wzniesionego w latach 1677–1695 pałacu Krasińskich. 5 grudnia 1765 pałac został zakupiony przez Rzeczpospolitą na siedzibę Komisji Skarbowej Koronnej. Wówczas też dawny dziedziniec stał się publicznym placem. W 1779 roku naprzeciwko pałacu wzniesiono gmach Teatru Narodowego. Od roku 1833 roku po przeprowadzce teatru do gmachu przy placu Teatralnym stara siedziba teatru została zamieniona w składy różnych materiałów. W 1884 roku ustąpiła miejsca kamienicom czynszowym. W tym czasie przebito również od Świętojerskiej do Długiej ślepą dotychczas od tej strony ulicę Nowiniarską. Porządkując teren, przed elewacjami zbudowanych wówczas kamienic powstał skwer, na którym 19 kwietnia 1936 odsłonięto pomnik bohatera powstania kościuszkowskiego, szewca Jana Kilińskiego. Monument jest dziełem Stanisława Jackowskiego. Odlew rzeźby powstał w wytwórni Braci Łopieńskich. Na cokole umieszczono płaskorzeźbę dłuta Walentego Smyczyńskiego „Kiliński prowadzący powstańców przez pl. Zamkowy”. W 1942 roku Niemcy zdemontowali pomnik w odwecie za zniszczenie niemieckiej tablicy na pomniku Mikołaja Kopernika. Rzeźba Kilińskiego przetrwała wojnę w piwnicach Muzeum Narodowego. Początkowo po naprawie uszkodzeń ustawiono ją w Alejach naprzeciwko muzeum. 1 września 1946 roku pomnik powrócił na plac Krasińskich. Tu właśnie w 1947 roku powstało zdjęcie pomnika z jeszcze niewykończonym cokołem na tle zrujnowanych kamienic przy Nowiniarskiej. W kolejnych latach kamienice rozebrano. W latach 1958-59 uporządkowano plac. Zdecydowano też o kolejnej wędrówce pomnika bohaterskiego szewca. 1 września 1959 roku odsłonięto pomnik w nowej lokalizacji przy zbiegu ulic Podwale oraz Piekarskiej. W pobliżu tego miejsca bohaterski szewc poprowadził szturm na rezydencję ambasadora rosyjskiego. Pomnik Jana Kilińskiegow Warszawie Państwo Polska Województwo mazowieckie Miejscowość Warszawa Miejsce ul. Podwale Typ pomnika posąg na cokole Projektant Stanisław Jackowski Całkowita wysokość 8 m Data odsłonięcia 19 kwietnia 193615 listopada 1959 Ważniejsze przebudowy 1942, 1945 Położenie na mapie Warszawy Położenie na mapie Polski Położenie na mapie województwa mazowieckiego 52°14′53,6″N 21°00′39,1″E/52,248222 21,010861 Multimedia w Wikimedia Commons Pomnik Jana Kilińskiego – monument upamiętniający Jana Kilińskiego znajdujący się przy ul. Podwale w Warszawie. Historia[edytuj | edytuj kod] Pomnik powstał według projektu Stanisława Jackowskiego, a odlany został w 1935 w zakładzie Braci Łopieńskich[1]. Składał się z rzeźby wykonanej z brązu o wysokości 4 metrów oraz granitowego cokołu o wysokości 3 metrów. Artysta przedstawił Jan Kilińskiego ruszającego do szturmu, w płaszczu, z wysoko podniesioną szablą i z pistoletem za pasem. Na cokole umieszczono napis: „JANOWI KILIŃSKIEMU WODZOWI LUDU STOLICY ROKU 1794. RODACY R. 1934”[2]. Cokół został wykonany przez firmę kamieniarską Jana Fedorowicza z granitu finlandzkiego pochodzącego z rozebranego soboru św. Aleksandra Newskiego na placu Saskim[3]. Na frontonie cokołu umieszczono płytę-płaskorzeźbę autorstwa Walentego Smyczyńskiego Kiliński prowadzący powstańców przez pl. Zamkowy. Monument odsłonięto na placu Krasińskich w 30. rocznicę powołania Warszawskiej Izby Rzemieślniczej, 19 kwietnia 1936, w obecności Ignacego Mościckiego. Po zakończeniu uroczystości ulicami Warszawy przeszedł uroczysty pochód przedstawicieli wszystkich cechów warszawskich, z których każdy niósł symbol swego zawodu. W marcu 1942 monument został zdemontowany na polecenie Niemców w odwecie za zdjęcie przez Aleksego Dawidowskiego 11 lutego 1942 niemieckojęzycznej tablicy z pomnika Mikołaja Kopernika. Pierwotnie pomnik miał zostać zniszczony, jednak dzięki staraniom Stanisława Lorentza udało się uzyskać u władz niemieckich zmianę tej decyzji[4]. Pomnik złożono w magazynach Muzeum Narodowego, a na jego murze pojawił się namalowany przez Dawidowskiego napis: Jam tu ludu W-wy. – Kiliński Jan!. Pojawiły się też ogłoszenia „podpisane” przez samego Kopernika: W odwecie za zniszczenie pomnika Kilińskiego zarządzam przedłużenie zimy o 6 tygodni. Jak się okazało, zima tego roku była wyjątkowo długa[5]. Posąg doczekał wyzwolenia Warszawy w styczniu 1945 w piwnicach Muzeum Narodowego. Był jednym z nielicznych warszawskich pomników, które nie zostały zniszczone w czasie II wojny światowej[6]. Konieczne było jednak dorobienie brakującej szabli oraz naprawienie mniejszych uszkodzeń, stłuczenia powierzchni prawego kolana oraz obu dłoni Kilińskiego. Prace te wykonała w 1946 pracownia „Bracia Łopieńscy”[7]. Monument jako jeden z pierwszych warszawskich pomników stanął w alei 3 Maja naprzeciwko gmachu Muzeum Narodowego. 1 września 1946 został przeniesiony z powrotem na plac Krasińskich[8]. 15 listopada 1959 pomnik po raz kolejny został przeniesiony i odsłonięty w nowym miejscu − przy ul. Podwale, w pobliżu wylotu ul. Piekarskiej[9]. Nowy granitowy cokół ufundowali rzemieślnicy warszawscy, co upamiętnia napis wykuty na pomniku. Nie wmurowano jednak ponownie płyty Walentego Smyczyńskiego; została ona przekazana do Muzeum Historycznego Warszawy[1]. Lokalizacja monumentu uzasadnione jest tym, że w jego pobliżu znajdowała się siedziba ambasadora rosyjskiego w czasie insurekcji kościuszkowskiej. Jan Kiliński dowodził szturmem mieszkańców Starego Miasta na tę rezydencję 17 kwietnia 1794[10]. W latach 1993–1994 monument został poddany gruntownej renowacji, dzięki której wzmocniono jego osłabiony fundament i wyprostowano cokół odchylony od pionu o 12 stopni[11]. Galeria[edytuj | edytuj kod] Monument w pierwotnej lokalizacji, z widoczną płaskorzeźbą Walentego Smyczyńskiego Demontaż monumentu na polecenie Niemców w 1942 Pomnik umieszczony po wojnie ponownie na placu Krasińskich Inskrypcja na obecnym cokole Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ a b Małgorzata Dubrowska, Andrzej Sołtan: Brązownictwo warszawskie w XIX i XX wieku. Od Norblina do Łopieńskich. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 1999, s. 140. ISBN 83-7181-084-9. ↑ Pomnik Jana Kilińskiego, na stronie [dostęp 2012-04-15]. ↑ Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK "Kraj", 1990, s. 33. ISBN 83-7005-211-8. ↑ Henryk Pawłowicz: Okupacyjne dzieje samorządu Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 121–122. ↑ Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 322. ISBN 978-83-240-10578. OCLC 938718461. (pol.) ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 18. ISBN 83-88973-59-2. ↑ Tadeusz Łopieński: Okruchy brązu. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 283–284. ISBN 83-01-03127-1. ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 93–94. ISBN 83-88973-59-2. ↑ Krzysztof Jabłoński i in.: Warszawa: portret miasta. Warszawa: Arkady, 1984, s. strony nienumerowane (Kronika odbudowy, budowy i rozbudowy 1945−1982). ISBN 83-213-2993-4. ↑ Pomnik Jana Kilińskiego, na stronie [dostęp 2012-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-16)]. ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 94. ISBN 83-88973-59-2. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK "Kraj", 1990, s. 32-34. ISBN 83-7005-211-8. Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Pomnik Jana Kilińskiego na portalu