Szczególna ochrona jest stosowana także w razie przeniesienia skazanego do innego zakładu karnego. Dyrektor zakładu karnego, w którym skazany przebywa, informuje dyrektora zakładu karnego, do którego skazany ma być przeniesiony, o objęciu go szczególną ochroną oraz o dotychczasowym sposobie ochrony i przyczynach jej zastosowania. Dzień dobry, zezwolenie na opuszczenie zakładu karnego bez dozoru, można uzyskać na okres nieprzekraczający jednorazowo 14 dni. Kluczowa tutaj jest postawa skazanego w czasie odbywania kary, która uzasadnia przypuszczenie, że w czasie pobytu poza zakładem karnym będzie przestrzegał porządku prawnego, po odbyciu przez niego co najmniej połowy tej części kary, po której mógłby z podmiotami, o których mowa w art. 38 § 1 kodeksu, a także zlecać ich realizację innym wyspecjalizowanym podmiotom posiadającym odpowiednie kwalifikacje do ich prowadzenia. §5.1. Programy, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 1, opracowane przez funkcjonariuszy lub pracowników zakładu karnego zawierają: Jeśli po upływie łącznego okresu odroczenia, z informacji uzyskanych od podmiotu dozorującego wynika, że w dalszym ciągu nie jest możliwe niezwłoczne rozpoczęcie wykonywania środka karnego, sąd orzeka o uchyleniu kontroli zakazu lub obowiązku z zastosowaniem SDE, a w miarę potrzeby stosuje zamiast lub obok orzeczonego środka § Przepustka cz. II (odpowiedzi: 402) Ciąg dalszy wątku: Przepustka § Przepustka na święta. (odpowiedzi: 11) Witam. Mój narzeczony będzie starał się o przepustkę na święta. Wychowawca powiedział mu, że musi użyć bardzo dobrych argumentów żeby dostać W związku z powyższym, wszczęciem postępowania w rozumieniu art. 45 § 1 k.w., tj. momentem decydującym o przedłużeniu terminu karalności czynu do 3 lat, jest nie tylko wszczęcie postępowania przez prezesa Sądu w zwykłym trybie wskazanym w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia, ale również moment przedstawienia zarzutów Zgodnie z art. 92 KKW pkt 9 KKW skazanym można udzielać przepustek z zakładu karnego, nie częściej niż raz w miesiącu, łącznie na okres nieprzekraczający 28 dni w roku. Przepustki są najdalej idącą formą utrzymywania i podtrzymywania kontaktów skazanych ze światem zewnętrznym, które umożliwiają skazanemu bezpośrednie Art. 11. [Kierowanie orzeczeń do wykonania] § 1. Sąd, kierując orzeczenie do wykonania, przesyła jego odpis lub wyciąg, ze wzmianką o wykonalności, a w wypadku orzeczenia prawomocnego - z datą jego uprawomocnienia się, odpowiedniemu organowi powołanemu do wykonywania orzeczenia. Kierując do wykonania orzeczenie dotyczące grzywny 3. Nagrody w formie zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego .. 110 4. Przepustka w zakładzie karnym typu półotwartego i w zakładzie karnym typu otwartego .. 130 5. Zezwolenie na czasowe opuszczenie zakładu karnego Przez cały czas utrzymywałem kontakt z moją partnerką (albo ona ze mną) telefoniczny, listowny, widzenia. Na komisji na której Dyrektor wystąpił mi wpz dostałem przepustkę. Moja Pani przyjechała ponad 200 km. Odebrała mnie, wyszedłem, wróciłem o czasie. Potem sędzia na wokandzie wspomniał o tym. 9aZL. Pomoc prawna - tel: 691 395 793 - e-mail: @ Kancelaria Adwokacka Usługi Odszkodowania Rozwody Prawo Spółek Handlowych Prawo Pracy Prawo Administracyjne i Podatkowe Sprawy Karne Cennik Blog Kontakt Co obejmuje Prawo Karne? Postępowanie karne - główne zasady karne jest niczym innym jak zbiorem wszelkich przepisów, które dotyczą przestępstw, jakie są popełniane. Kładzie nacisk na zakazanie zachowania, które może być postrzegane jako szkodliwe, destrukcyjne, niszczące lub w jakikolwiek sposób niosące za sobą zagrożenie dla zdrowia, życia, bezpieczeństwa i moralnego dobra osób, które są nimi objęte. W stosunku do osób, dokonujących naruszenia prawa karnego, stosuje się karanie osób i rehabilitację. Postępowanie karne określa jedynie część prawa karnego procesowego. Jakie są zatem główne zasady postępowania karnego? Jak wygląda jego przebieg i co powinniśmy wiedzieć na ten temat? Czym są zasady procesowe? Prawo karne procesowe Jest to najszersze pojęcie, ściśle związane z postępowaniem karnym. Stanowi zespół wielu regulacji i norm porządkujących całość postępowania w sprawach dotyczących przestępstw. Prawo karne procesowe ma na celu regulację sprawy pod względem stwierdzenia czy dana osoba nie dopuściła się naruszeń przepisów, obowiązujących wówczas (np. przepisów Prawa Karnego). Jeśli niezgodne z prawem działanie, widnieje w kodeksie w charakterze przestępstwa, będzie się znajdowało pod prawem karnym procesowym. Naruszenie, bądź przekroczenie prawa, niesie za sobą konsekwencje w postaci określonej kary. Dążenie do ukaranie sprawcy i znalezienie sprawiedliwości to działania, jakich szuka się w prawie karnym procesowym. Celem postępowania karnego jest realizacja norm i przepisów karnego prawa materialnego. Czym jest procedura karna i proces karny? W przepisach i regulacjach kodeksu postępowania karnego znajduje się pojęcie procedury karnej, które określa jak powinno się postępować z osobą podejrzaną, podając odpowiednie wytyczne i zalecenia dla organów postępowania. Proces karny jest zbiorem operacji, czynności i działań, mających na celu wykrycie przestępstwa, sprawiedliwe osądzenie oskarżonego, a następnie wyegzekwowanie odpowiedniej kary. Z procesem karnym nieodzownie wiążą się również pojęcia dochodzenia, śledztwa, które zmierzają do odkrycia sprawców danego przestępstwa. Powiązane z procesem karnym są także: sądowa rozprawa, a także wydanie postanowienia (może ono być skazujące lub uniewinniające), bądź wyroku, zrealizowanie kary i orzeczenie środków zabezpieczających i karnych. Procedura karna przedstawia obowiązki i prawa, a także koncepcje działań. Jak przebiega postępowanie karne? Postępowanie karne ma swój początek z chwilą zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa bądź wszczęcia go w rezultacie otrzymania informacji i sygnałów (np. medialnych, czy prasowych) przez organ, który prowadzi postępowanie. Takie zawiadomienie może mieć różną formę, np. ustną, listowną, elektroniczną. Po jego otrzymaniu, organ, który prowadzi postępowanie przygotowawcze wydaje stosowne postanowienie w którym informuje o wszczęciu śledztwa bądź odmowie wszczęcia. O odmowie wszczęcia, wszczęciu lub umorzeniu dochodzenia bądź śledztwa, poinformowana zostaje instytucja, ujawniony pokrzywdzony lub osoba, która takie zawiadomienie złożyła. Jeśli chodzi o umorzenie, informację otrzymuje także podejrzany. Każda z osób lub instytucji dostaje także pouczenie, dotyczące uprawnień, jakie im przysługują. Stadia postępowania karnego Postępowanie karne może mieć różne stadia: przygotowawczego postępowania karnego (śledztwo, dochodzenia), jak również przyspieszonego postępowania (z pominięciem przeprowadzenia rozprawy), postępowania głównego (np. z rozprawą przed sądem instancji I), odwoławczego (wynikającego np. z apelacji i odbywającego się przed sądem II instancji) i wykonawczego. Postępowanie przygotowawcze Postępowanie przygotowawcze najczęściej odbywa się w formie dochodzenia lub śledztwa, a organami ścigania są zazwyczaj: policja lub prokuratura. Organy te zbierają materiały dowodowe, organizują przesłuchania ze świadkami i podejrzanymi, kompletują ewentualne dowody rzeczowe, bądź materiały z opinii biegłych. Postępowanie może zostać wszczęte przeciwko osobie, wtedy gdy materiał dowodowy, który został zgromadzony, ewidentnie pozwala na postawienie zarzutu popełnienia przestępstwa określonej osobie. Postępowanie może odbywać się również w sprawie, wtedy to prokuratura lub policja będą zmierzać ku ustaleniu czy czyn zabroniony został popełniony, a jeśli tak, to kto jest odpowiedzialny za ten czyn. Postępowanie to zostaje zakończone z chwilą kiedy do sądu wpływa akt oskarżenia bądź kiedy postępowanie zostaje umorzone. Postępowanie sądowe Ta forma postępowania rozpoczyna się w momencie, kiedy do sądu wpływa akt oskarżenia. Kluczowym zadaniem sądu jest dotarcie do prawdy, które odbywa się w formie rozprawy, w czasie której oskarżyciel występuje przeciw oskarżonemu (oczywiście przysługuje mu obrońca). Na całość procesu sądowego składają się wszelkie działania, jakie dokonywane były przez uczestników tego postępowania. Najistotniejszym elementem tego postępowania jest główna rozprawa, w czasie której okazane zostaną dowody np. zeznania. Rozprawa zostaje zakończona odczytaniem wyroku. Sąd może również umorzyć postępowanie (także warunkowo), uniewinnić oskarżonego lub skazać go. Środki prawne w postępowaniu karnym Postępowanie karne przewiduje również możliwość wpłynięcia na decyzję jaka zapadła w procesie za pomocą środków prawnych. Wynikiem tych działań może być pozbawienie mocy prawnej lub poddanie tej decyzji procesowi kontroli przez inny organ. Za środki prawne uważane są: sprzeciw (wobec nakazowego wyroku, zarządzenia lub postanowienia), zażalenie (w celu zaskarżenia poniektórych zarządzeń i postanowień sądu), apelacja (można skorzystać z tego narzędzia w przypadku decyzji sądu I instancji i wyroków nieprawomocnych). W celu kontroli procesowej orzeczeń prawomocnych istnieją środki nadzwyczajne zaskarżenia np. Wniosek o wznowienie postępowania - daje możliwość wznowienia postępowania sądowego, które zostało prawomocnie zakończone, jeżeli w odniesieniu do postępowania pojawił się nowy materiał dowodowy lub nieznane dotąd fakty mogące świadczyć np. o niewinności skazanego, bądź mogło dojść do popełnienia przestępstwa wiążącego się z postępowaniem. Kasacja - można skorzystać z tego środka w przypadku wyroku prawomocnego, odwoławczego sądu, który zakończył postępowanie, a także od postanowienia prawomocnego sądu odwoławczego decydującego o tym, że postępowanie zostało umorzone ale równocześnie został zastosowany zabezpieczający środek np. terapia uzależnień, pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Postępowanie wykonawcze Ten etap postępowania jest ostatnim w sprawie karnej. Postępowanie wykonawcze ma na celu spełnienie dwóch funkcji: egzekucyjną (wypełnić wyrok prawomocny skazujący), a także likwidacyjną polegającą na usuwaniu i eliminowaniu skutków skazania bądź łagodzenia jego rezultatów. Sąd kontroluje również ten etap postępowania. Główne zasady postępowania karnego Są to zasady na których oparte jest postępowanie karne, mają za zadanie usprawnić przebieg procesu poprzez wyznaczenie kierunków postępowania. Pokazują również w jaki sposób stosować przepisy. Naczelne zasady procesu karnego to: Zasada obiektywizmu (bezstronności) dotyczy sytuacji gdy pojawia się wątpliwość wobec bezstronności organów i następuje ich wyłączenie. Organy zobowiązane są do badania i brania pod uwagę wszelkich okoliczności zarówno działających na korzyść jak i na niekorzyść osoby oskarżonej. Zasada prawdy materialnej mówi o tym, że wszelkie ustalenia mają być rzeczywiste i muszą być prawdziwe. Istnieją sytuacje, gdzie oskarżony przyznaje się do winy, ale mimo to zachodzą podejrzenia wskutek których organy nadal szukają prawdy. Zasada prawdy materialnej musi być częścią każdej decyzji procesu karnego. Zasada in dubio pro reo - pojawia się wówczas gdy dochodzi do sytuacji iż po przebadaniu materiału dowodowego i dojścia do wszystkich możliwych faktów nadal istnieją wątpliwości. Może skorzystać z niej organ procesowy np. sąd, po tym jak wszelkimi możliwymi sposobami próbował odkryć prawdę, która mimo to nie została do końca ujawniona. Organ procesowy rozstrzyga wówczas sprawę z korzyścią dla oskarżonego. Zasada domniemania niewinności - według tej zasady to nie oskarżony ma udowodnić swoją niewinność, ale oskarżyciel udowadnia winę oskarżonemu, na którym nie ciąży obowiązek udowodnienia niewinności ani nie musi on obciążać siebie dowodami świadczącymi na jego niekorzyść. Ma on prawo do złożenia wyjaśnień, jak również może odmówić ich składania. Zasada kontradyktoryjności (sporności) - odnosi do sposobu prowadzenia postępowania karnego, które musi odbywać się przed sędzią bezstronnym w postaci sporu, który toczą między sobą strony uprawnione. Między oskarżycielem a oskarżonym i obrońcą zachowana ma być równość. Zasada inkwizycyjności - mówi o tym, że w całym procesie funkcje procesowe znajdują się w jednym organie procesowym, w którego kompetencjach leży badanie sprawy. Zasada prawa do obrony - informuje o tym, że dla oskarżonego przewidziane jest prawo do obrony, o którym zostaje pouczony. Prawo do obrony posiada również osoba mająca status podejrzanej czyli w momencie przed postawieniem jej zarzutów formalnych. Zasada legalizmu - organy ścigania zobowiązane są do wszczęcia i prowadzenia postępowania. Dotyczy to ściganych z urzędu przestępstw. Nie odnosi się do prywatnoskargowych. Zasada oportunizmu - stanowi niejako przeciwieństwo dla zasady legalizmu. Kiedy organ procesowy stwierdza, że nie ma zasadności dla ścigania gdyż ekonomiczne i społeczne koszty procesu karnego będą większe niż ewentualne korzyści np. w formie ukarania danego sprawcy. Zasada bezpośredniości - stanowi dyrektywę mówiącą o tym, że organ procesowy powinien zapoznać się z materiałem dowodowym osobiście, a swoje ustalenia winien opierać na dowodach pierwotnych (wyjątkiem może być np. opinia biegłych, lub brak dostępności pierwotnych dowodów) Zasada jawności może być zewnętrzna (wiąże się z postępowaniem sądowym, ponieważ postępowanie przygotowawcze jest tajne jeśli chodzi o uzewnętrznienie.) a także wewnętrzna (możliwość wglądu do akt postępowania, partycypacji w procesowych czynnościach i poznanie ich przebiegu.) Zasada szybkości postępowania - terminy wiążące się z rozstrzygnięciem danej sprawy powinny przybierać zrównoważone terminy, bez zbędnej przewlekłości. Szybkość jest jednak zależna od wielu czynników np. złożoności danej sprawy. Zasada swobodnej oceny dowodów - wnioski i przekonania jakie wysuwają organy prowadzące postępowanie powinny mieć swoje uzasadnienie we wszelkich pozyskanych dowodach, podlegających rzetelnej ocenie. Zasada działania z urzędu- prowadzenie postępowania i wykonywanie czynności z urzędu ma być wykonane przez organy procesowe, ale są również sytuacje, gdzie ściganie może odbywać się na wniosek pokrzywdzonej strony np. instytucji, osoby lub organu. Zasada uczciwego procesu karnego - prowadzone postępowanie przez organy procesowe ma odbywać się z poszanowaniem praw człowieka w sposób rzetelny z uwzględnieniem czasu na przygotowanie stanowiska obrony i jawności w postępowaniu. Zasada skargowości - postępowanie sądowe może być wszczęte w wyniku wniosku zgłoszonego przez uprawniony podmiot. Całość postępowania karnego realizuje normy materialnego prawa karnego. Postępowanie karne to wieloetapowy proces, który ma na celu dowiedzenie prawdy i wyegzekwowanie sprawiedliwości. Naczelne zasady procesowe mają pomóc w sprawności postępowania. O autorze Adwokat Małgorzata Wielgus - Absolwentka Wydziału Prawa i Administracji na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od kilkunastu lat prowadzi własną kancelarię adwokacką w centrum Lublina. Wiedza i doświadczenie pozwala jej na codzień prowadzić sprawy z zakresu prawa rodzinnego, cywilnego czy karnego. W wolnych chwilach autorka bloga prawniczego. W świetle przepisów kodeksu karnego skarbowego zawieszone postępowanie karne skarbowe wznawia się po ustaniu przyczyn jego uprzedniego zawieszenia. Powstaje pytanie, czy wydanie decyzji podatkowej przez organ pierwszej instancji powoduje taką możliwość, a także czy ponowne pojęcie postępowania jest zaskarżalne? Zawieszenie postępowania karnego skarbowego Postępowanie karne skarbowe może zostać zawieszone w sytuacji, gdy ze względu na toczącą się procedurę przed organami podatkowymi, organami celnymi (kontrola podatkowa, kontrola celno-skarbowa, postępowanie podatkowe) lub sądami administracyjnymi prowadzenie takiego postępowania jest utrudnione (art. 114a kodeksu karnego skarbowego). W praktyce, jeśli postępowanie karne skarbowe zostanie wszczęte już w trakcie trwania jednej z ww. procedur (a często do tego dochodzi, gdy zbliża się termin przedawnienia zobowiązania podatkowego) organ ścigania zawiesza to postępowanie. Akta sprawy podatkowej mają bowiem duże znaczenie na gruncie sprawy karnej. Stanowią one zazwyczaj większość materiału dowodowego, na podstawie którego prowadzone jest postępowanie. Wyrażenie „postępowanie karne skarbowe może zostać zawieszone” sugeruje charakter fakultatywny zawieszenia postępowania w przypadku toczących się ww. procedur w sprawach podatkowych. Oznacza to, że organ może, ale nie musi go zawieszać. Do organu należy decyzja, czy występują te „istotne trudności”. Są to takie sytuacje procesowe, w których co prawda jest możliwe prowadzenie postępowania przygotowawczego w sprawie karnej skarbowej, ale z uwagi na fakt, że to właśnie organy finansowe i sądy administracyjne są powołane do stosowania norm prawa finansowego materialnego, uzasadnione jest zawieszenie tego postępowania. Podkreślić trzeba, że wobec obowiązującej zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądów należałoby przyjąć, iż możliwość zawieszenia postępowania występuje jedynie na etapie postępowania przygotowawczego. Jakkolwiek bowiem postępowanie karne skarbowe toczy się w oparciu o pierwotne naruszenie finansowego prawa materialnego (np. podatkowego), to sąd karny nie jest bezwzględnie związany ustaleniami poczynionymi przez organy w decyzji określającej zobowiązanie. Na marginesie należy zauważyć, że przepis ten wzbudza wiele kontrowersji, gdyż częstokroć wykorzystywany jest w celu wydłużenia zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych. Samo bowiem wszczęcie postępowania karnego skarbowego w sprawie (a nie przeciwko osobie) powoduje zawieszenie biegu terminu przedawnienia takiego zobowiązania. Podjęcie zawieszonego postępowania karnego skarbowego Jakkolwiek samo zawieszenie postępowania karnego skarbowego ma charakter fakultatywny, to już podjęcie zawieszonego postępowania jest obligatoryjne w sytuacji, w której ustąpią przesłanki tego zawieszenia. Każda z procedur wymienionych w art. 114a KKS zmierza do wydania decyzji podatkowej. Sprawa podatkowa kończy się jednak nie z chwilą samego wydania decyzji, ale z momentem uzyskania przez taką decyzję waloru ostateczności oraz prawomocności. Ostateczna decyzja to taka, od której nie służy odwołanie do organu wyższej instancji. Z kolei przez prawomocną decyzję rozumie się decyzję, od której nie służy również skarga do sądu administracyjnego. Polecamy: 11 kluczowych zmian 2019 – PODATKI I KADRY Podjęcie postępowania a nieostateczna decyzja podatkowa Należy zatem uznać, że skoro organ ścigania zawiesił postępowanie karne skarbowe z uwagi na toczącą się procedurę przed organami finansowymi, to zrobił to w celu oczekiwania na ostateczną, prawomocną decyzję. W doktrynie podkreśla się, że „w razie ustania tych trudności, np. wydania ostatecznej decyzji administracyjnej przez organ podatkowy, organ postępowania przygotowawczego jest zobowiązany do podjęcia zawieszonego postępowania”. Co więcej, z samego uzasadnienia do projektu ustawy wynika, że celem regulacji było wprowadzenie możliwości zawieszenia postępowania w sprawach, w których jeszcze nie ma ostatecznej decyzji bądź rozstrzygnięcia sądu administracyjnego. Dlatego błędem byłoby podejmowanie zawieszonego postępowania przygotowawczego już po wydaniu decyzji podatkowej przez organ pierwszej instancji. Decyzja taka nie jest bowiem ani ostateczna, ani tym bardziej prawomocna. Zażalenie na postanowienie o podjęciu postępowania Podjęcie postępowania następuje w formie postanowienia, na które służy zażalenie składane w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Jeśli zatem zależy nam na tym, aby postępowanie karne skarbowe było zawieszone, koniecznie trzeba złożyć takie zażalenie, powołując się na nieostateczność i nieprawomocność decyzji. Stwierdzić trzeba, że wobec pierwotnego zawieszenia postępowania karnego skarbowego błędem byłoby dalsze jego prowadzenie, bez ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie podatkowej, a tym bardziej wnoszenie aktu oskarżenia do sądu, co uznać należy za przedwczesne działanie. W takim bowiem przypadku mamy do czynienia z naruszeniem przepisu art. 114a KKS oraz celu jego pierwotnego wprowadzenia przez ustawodawcę. Jak widać, choć do postępowania karnego skarbowego stosuje się przepisy kodeksu postępowania karnego, to jednak posiada ono swoje własne, odrębne uregulowania, o których należy pamiętać. Mając zatem do czynienia z taką procedurą, warto ustanowić obrońcę, który posiada doświadczenie w tego typu sprawach. Autor: radca prawny Robert Nogacki Kancelaria Prawna Skarbiec specjalizuje się w ochronie majątku, doradztwie strategicznym dla przedsiębiorców oraz zarządzaniu sytuacjami kryzysowymi radca prawny Robert Nogacki, Kancelaria Prawna Skarbiec